VVVaria

Onderstaand verhaal werd in mei 2011 gepubliceerd in Zondagnieuws. Door middel van flashbacks werd teruggeblikt op het leven van Ruben Kogeldans en de blijvende impact op zijn dood. Op de eerste foto staan de ouders van Ruben.
 
Ruben Kogeldans wordt nooit vergeten
 
Afgelopen vrijdag werd de sporthal van College Den Hulster officieel omgedoopt tot Ruben Kogeldans Sporthal. Sinds die fatale crash in juni 1989 leeft Ruben Kogeldans voort in de harten van de velen die hem liefhebben. De talentvolle uit Venlo afkomstige voetballer van Surinaamse afkomst zal nooit worden vergeten.
 
mei 2011
Ineens was er dat bericht: de sporthal van College Den Hulster gaat voortaan de Ruben Kogeldans Sporthal heten. Kogeldans was ooit leerling op de Venlose middelbare school, maar hij was veel meer dan dat. Als jongste zoon van oorspronkelijk uit Suriname afkomstige ouders was Ruben eind jaren tachtig een talentvolle voetballer. Hij haalde het eerste elftal van Willem II en werd opgeroepen voor het Kleurrijk Elftal, een team van in Nederland voetballende spelers met Surinaamse roots. Een uitverkiezing die Ruben uiteindelijk fataal zou worden.
mei 1989
Ruben Kogeldans heeft zojuist zijn tweede seizoen als profvoetballer achter de rug. De Willem II-speler, in januari tweeëntwintig geworden, staat te boek als een groot talent. Er wordt gefluisterd over belangstelling van meerdere binnen-én buitenlandse clubs. Maar dat is van latere zorg. Ruben mag als seizoenssluitstuk mee met het Kleurrijk Elftal op trip naar Suriname, het land van zijn ouders. Het is iets dat hem enorm trots maakt.
januari 1967
De ouders van Ruben zijn de in Venlo woonachtige Paul en Eef Kogeldans. Ruben is een nakomertje: het echtpaar heeft al drie opgroeiende kinderen als Ruben geboren wordt. Vader Paul was ooit profvoetballer in zijn vaderland Suriname, waar hij zelfs international was. Eenmaal in Nederland waren Ludwig Zorgvliet en hij de eerste Surinaamse voetballers van VVV en zodoende bekende verschijningen in Venlo. Dat Pauls zoon Ruben later ook profvoetballer zou worden, kon op dat moment nog niemand vermoeden. Een jaar na Rubens geboorte verhuist het gezin naar de Hagerhof.
juni 1989
Uitzinnige voetballers melden zich op Schiphol voor hun trip naar Suriname. Een reis waar ze weken naar hebben uitgekeken. Gekleed in donkergroene trainingspakken met achterop ‘Kleurrijk Elftal’ komen ze één voor een aan op de luchthaven. Er worden grappen gemaakt. Iedereen is vrolijk. Rubens moeder is mee om afscheid van haar zoon te nemen. Ruben heeft een speciale band met Suriname. In 1972 was hij er voor het eerst, samen met zijn ouders. En nu mag hij er met zijn voetbalteam naar toe. Het vliegtuig loopt vandaag de nodige vertraging op. Zo lang zelfs dat Ruben nog even naar zijn woonplaats Tilburg teruggaat. Pas rond middernacht vertrekt de PY 764 richting Paramaribo.
mei 1983
Van een carrière als profvoetballer kan Ruben als kind alleen nog maar dromen. Talent heeft hij onmiskenbaar. Hij speelt in het schoolelftal op Den Hulster en komt via Quick Boys terecht in het jeugdplan van VVV. Ruben woont op loopafstand van school. Hij heeft veel vrienden in de wijk. Ruben houdt van uitgaan, van dansen, van lekker eten. Maar hij is bovenal een serieuze leerling die weet wat hij wil. Een sociale jongen waar je goed mee kan praten. En daar waar vrienden naar eigen zeggen later behoorlijk gerotzooid hebben, gold dat niet voor Ruben. Zijn sport en studie stonden voor hem voorop.
juni 1988
Ruben heeft het voor elkaar. Een eigen flat, een auto, en belangrijker nog: hij heeft zojuist zijn eerste seizoen als profvoetballer er op zitten. Bij VVV zat een doorbraak er op korte termijn niet in. Omdat Ruben in Tilburg aan de sportlerarenopleiding ging volgen, sloot hij aan bij Willem II. Hij begon onderaan, maar stroomde snel door naar het eerste elftal. Ruben Kogeldans valt op de Nederlandse velden op als snelle, welhaast Braziliaanse backspeler. Niet zo gek, want Ruben was gefascineerd door de prachtige Braziliaanse elftallen van de WK’s van 1970 en 1982. Urenlang keek hij gebiologeerd naar videobanden van die teams, met bijzondere aandacht voor rechtsback Carlos Alberto. Zo wilde hij ook voetballen. Kogeldans speelt in zijn debuutseizoen tegen Ajax de piepjonge Bryan Roy volkomen uit de wedstrijd. Het is één van de uiteindelijk slechts 29 competitiewedstrijden die hij zou spelen.
7 juni 1989
Het is een uur of negen ’s ochtends als Eef Kogeldans onder de douche staat en de telefoon gaat. Dat is vast Ruben die wil melden dat hij veilig is aangekomen, denkt ze. Een half uur later gaat de telefoon opnieuw. Nu kan Eef wel opnemen. Het is haar zus, die in Suriname woont en naar wie Ruben toe zou gaan zodra hij geland was. Het gesprek krijgt een totaal andere wending. Eef vindt dat haar zus vreemd reageert. Al stamelend vertelt die uiteindelijk dat er een vliegtuig is neergestort op Zanderij. De tijd staat even stil.
mei 2011
Tweeëntwintig jaar later staat de fatale dag Eef Kogeldans nog precies in haar geheugen. Natuurlijk wordt de pijn niet minder met de jaren. Er gaat geen dag voorbij dat ze niet terugdenkt aan de dag die alles veranderde. Voor haar en haar man Paul is er een leven vóór en na 7 juni 1989.
7 juni 1989
De Surinaamse ambassade bevestigt dat er inderdaad een vliegtuig is neergestort. Maar in een tijd zonder internet en mobiele telefoons gaat het nieuws erg langzaam. En dus zijn er gevoelens van hoop en van vrees. Er wordt gerept over een noodlanding, over overlevenden is niets bekend. Uiteindelijk komt dat rampzalige bericht dan toch: Ruben Kogeldans is overleden. Net als het merendeel van de passagiers, waaronder de meeste spelers van het Kleurrijk Elftal. Via de weinige overlevenden wordt later duidelijk dat de passagiers de lichtjes van Paramaribo nog hebben gezien. Pas bij het landen in de mist gaat het fout. De dagen na de vliegramp wordt de familie Kogeldans gesteund door heel veel mensen: de telefoon staat niet stil en er is constant bezoek.
mei 2011
De betrokkenheid rondom Ruben Kogeldans is nog altijd erg groot in Venlo. Maar dat de sporthal van zijn oude middelbare school naar hem vernoemd wordt, verbaast Rubens ouders behoorlijk. Ze reageren ontroerd en dankbaar op het bericht. Enkele mensen van Den Hulster hadden zich hard gemaakt voor het eerbetoon aan Ruben en die actie werd meteen door velen omarmd.
juni 1989
Zo gaat het ook in juni 1989. Na de dood van Ruben wordt er intens meegeleefd in Venlo. Tot aan de begrafenis hangt de vlag op Den Hulster halfstok. Mensen uit de wijk waren enorm trots op wat Ruben allemaal had bereikt, en ineens is hij er niet meer. En dat snijdt ontzettend door de ziel. Ruben wordt begraven in Venlo, de stad waar hij zoveel binding mee had.
mei 2011
Ruben Kogeldans zal nooit vergeten worden. Een paar jaar geleden werd hij al op indrukwekkende wijze geëerd bij Willem II. En nu siert zijn naam voortaan de sporthal van zijn oude middelbare school. Eef Kogeldans besluit: ‘Ik weet niet waar Ruben nu is, maar als hij dit meemaakt is hij ontzettend blij. Hij zou iedereen een hand geven en enorm vereerd zijn.’


spelersloopbaan Ruben Kogeldans
1987-1988
Willem II
competitieduels: 22
competitiegoals: 0
1988-1989
Willem II
competitieduels: 7
competitiegoals: 0

auteur: Finbar van der Veen

Onderstaand verhaal werd in mei 2011 gepubliceerd in Zondagnieuws. Door middel van flashbacks werd teruggeblikt op het leven van Ruben Kogeldans en de blijvende impact op zijn dood. Op de eerste foto staan de ouders van Ruben.